IT IS SAID THAT BEFORE ENTERING THE SEA
a river trembles with fear.
She looks back at the path she has traveled
from the peaks of the mountains,
the long winding road crossing forests and villages.
And in front of her,
she sees an ocean so vast,
that to enter
there seems nothing more than to disappear forever.
But there is no other way.
The river can not go back.
Nobody can go back.
To go back is impossible in existence.
The river needs to take the risk
of entering the ocean
because only then will fear disappear,
because that’s where the river will know
it’s not about disappearing into the ocean,
but of becoming the ocean.
FEAR, KHALIL GIBRAN
WATER. SOMS LOOPT HET
RECHTDOOR
als een ideologie, een vastberaden stoet
van stilte, naar de zee,
de grote internationale
waar alle water zijn overtuiging haalt
(om desnoods dijken te breken).
Soms hangt er nevel over:
dromend water: het droomt dat het zweeft
en dan zweeft het ook. En later, oud geworden,
Trekt het zich terug in een vijver
met een rijk innerlijk leven.
Water, alle schijn draagt het in zich mee
en blijft altijd zichzelf, altijd anders
en altijd water.
UIT DE GEDICHTEN (2014), HERMAN DE CONINCK
IK MOET ER WEL
VAN ONDER DE INDRUK ZIJN.
Miljoenen in deze stad. De reservoirs
van de Theems kunnen gewoon niet
genoeg bevatten. Watertrein of niet.
Hoeveel kleine waterwegen ze ook mogen vinden
en heropenen. Zoals de ene die ze vonden die
onder het terrein van het Dok doorloopt.
Stel je eens voor. De stad was al eeuwen geleden
vol stromen en rivieren. Maar ze bedekten ze
met tunnels en bouwden er huizen overheen.
En nu hebben we dit. Een ijsberg!
Mensen zijn verbijsterend.
Mijn vader zei altijd: ‘‘we vrezen het
ergste maar doen ons best.’’
We hebben het voorstellingsvermogen
en de kennis om een ijsberg het
centrum van een stad in te slepen.
UIT DE WETTEN VAN WATER (2019), CYNAN JONES